Łysienie i depresja.

[Gość]

Gratulacje decyzji. Głowa do góry. Masz dobre rysy twarzy i dobrą budowę ciała. Nie ma co dalej przejmować się włosami.

 

Też mi się wydaje, że była to dobra decyzja. Walka z łysieniem jest możliwa, ale jest trudna i nie zawsze się opłaca.

 

Każdy przypadek trzeba badać indywidualnie.

 

A to, co trzeba wziąć pod uwagę, to na pewno:

- w jakim wieku zaczęło się łysienie,

- jak szybko postępuje,

- jaki jest stan obecny (w momencie rozpoczęcia walki - bo wiadomo, że nawet skuteczna walka raczej zatrzyma łysienie niż je cofnie),

- na ile włosy wpływają na urodę w danym przypadku (czym innym jest uroda chłopięca, a czym innym męskie rysy twarzy z dobrym wzrostem, itp. Nie dla każdego włosy są tak samo ważne.),

- jaka jest sytuacja osobista i zawodowa (czym innym jest łysienie u 21-latka, a czym innym u żonatego od dawna 50-latka),

- ile się ma pieniędzy (kuracja kosztuje, a przeszczepy to już w ogóle hardcore),

- jaka jest tolerancja na środki (niektórzy doznają uboków prawie po wszystkim, inni wykazują bardzo dobrą tolerancję),

- jaka jest skuteczność leków (nie u wszystkich efekty są zadowalające nawet po sprawdzonych środkach - są ludzie u których włosy trzymają się po samym finasteryd'zie, a inni mają rozbudowaną kurację, a łysienie i tak postępuje),

- na ile kwalifikuje się ktoś na metody alternatywne - np. mikropigmentacja, która zależy np od tego na ile uda się dobrać pigment do włosów naturalnych oraz od kształtu czaszki (zły kształt można maskować włosami, ale mikro-pigmentami się nie da).

 

Także nie uważam, żeby istniała prosta odpowiedź walczyć czy nie walczyć. Tak jak napisałem każdy przypadek jest inny, bo i wszyscy którzy tu siedzimy, za monitorami jesteśmy innymi ludźmi.

[mrHairy]

-spam-

 

karny kutas zasłużony. Dzięki stach za trzymanie ręki na pulsie

[Gość]